A yw hi’n bosibl trin iselder gyda phlasebo?

Ychydig wythnosau yn ôl, roedd gan y BPS erthygl oedd yn sôn am hanner meddygon yr Almaen oedd yn rhagnodi plasebo i drin iselder.  Roeddent hefyd yn ei ddefnyddio er mwyn trin anhwylderau fel cwynion stumog.  Mewn rhai mannau maent yn defnyddio amryw o fitaminau fel plasebo ond mae eraill yn defnyddio meddyginiaethau homeopathi.  Mae gan blasebo ddylanwad cryf iawn ar y corff ac roedd y BPS yn nodi y dylai meddygon a myfyrwyr gael eu haddysgu amdanynt.

Yn amlwg mae iselder yn gyflwr difrifol ac weithiau gall achosi morbidrwydd neu farwoldeb o fewn plant a phobl ifanc.  Dywedodd Emslie et al., (1997) bod cyffuriau gwrth-iselder fel fluoxetine yn fwy effeithiol na phlasebo.  Fe wnaethant arbrofi ar 96 o gleifion rhwng 7-17 oed oedd yn dioddef o iselder dwys ac yn eu gweld yn wythnosol am gyfnod o 8 wythnos.  Derbynion 48 ohonynt fluoxetine a 48 plasebo.  Cafodd 27 oedd yn defnyddio fluoxetine a 16 oedd yn defnyddio plasebo eu gwella neu eu gwella yn llwyr.  Dengys hyn bod fluoxetine yn well na phlasebo ond bod plasebo yn gweithio hefyd gyda rhai unigolion.

Darganfyddodd Corrigan, Denahan, Pharm, Ragual ac Evans (2000) bod pramipexole sef math arall o gyffur gwrth-iselder yn gwella dioddefwyr yn sylweddol o gymharu â’r grŵp plasebo.  Roedd eu hymchwil hwy yn debyg iawn i’r blaenorol ble yr oeddent yn arbrofi ar 174 o bobl oedd yn dioddef o iselder dwys.  Roedd rhai o’r rhain yn dioddef o’r felan hefyd ag eraill efo nodweddion seicotig.  Roedd eu hanner yn derbyn y pramipexole a’r hanner arall yn derbyn y plasebo am 8 wythnos.

Yn wahanol i’r arbrofion hyn, cafodd Walsh, Seidman, Sysko a Gould (2002) ganlyniadau gwahanol.  Roedd eu hymchwil nhw yn ymchwilio i weld os oedd angen defnyddio grwpia plasebo o gwbl wrth ymchwilio am feddyginiaethau newydd.  Y prif reswm am hyn yw bod rhai gwyddonwyr yn credu bod y tabledi gwrth-iselder yn effeithiol yn barod ac felly mae pryder am y grŵp plasebo mewn treialon newydd.  Fe wnaethant ymchwilio i bob arbrawf ble oedd oedolion oedd yn dioddef o iselder difrifol yn cael eu haseinio ar hap i dderbyn meddyginiaeth neu blasebo oedd wedi cael ei reoli gan y MEDLINE a’r PsychLit rhwng Ionawr 1981 a Rhagfyr 2000.  Dengys yr astudiaeth hon bod ymateb i blasebo yn amrywiol iawn ac mae ymateb cadarnhaol pobl i’r feddyginiaeth a’r plasebo wedi cynyddu yn ddiweddar.  Mae hyn yn cadarnhau bod plasebo yn bwysig yn natblygiad tabledi gwrth-iselder newydd.

Yn fy marn i, credaf ei bod hi’n anodd iawn gwybod os mai tabledi gwrth-iselder neu blasebo yw’r mwyaf effeithiol.  Rwy’n meddwl bod hynny yn dibynnu ar yr unigolyn sy’n gorfod eu cymryd.

Corrigan, M.H., Denahan, A.Q., Pharm, C.E.W., Ragual, R.J., & Evans, D.L. (2000). Comparison of pramipexole, fluoxetine, and placebo in patient with major depression. Depression and Anxiety, 11(2), 58-65. doi: 10.1002/(SICI)1520-6394(2000)11:2<58::AID-DA2>3.0.CO;2-H.

Emslie, G.J., Rush, J., Weinberg, W.A., Kowatch, R.A., Hughes, C.W., Carmody, T., & Rintelmann, J. (1997). A Double-blind, Randomized, Placebo-Controlled Trial of Fluoxetine in Children and Adolescents with Depression. Arch Gen Psychiatry, 54(11), 1031-1037.

German doctors ‘prescribing placebos to treat depression’. (29/03/2011) Retrieved from http://www.bps.org.uk/news/german-doctors-prescribing-placebos-treat-depression.

Walsh, B.T., Seidman, S.N., Sysko, R., & Gould, M. (2002). Placebo Response in Studies of Major Depression. The Journal of the American Medical Association, 287(14), 1840-1847. doi: 10.1001/jama.287.14.1840

Do children learn better in small classes?

I read an article last week on the BPS website which was researching to see if children were learning better in smaller classes.  According to this article, young children achieve more and are more profitable to society after being educated in small size classes.  The Institute for Evaluation of Labor Market and Education Policy in Sweden conducted a research on children aged between 9 and 11.  While set in small groups their results were better and they were more likely to earn more money after starting work.  When young people were set in small groups, their cognitive and non-cognitive skills were better and they scored higher on the national standardised test (BPS, 2012).

In 1995, Mosteller did a study in Tennessee on the effect of class size in early school grades.  They wanted investigate into the effect of this in long-term as well as short.  Nye (1999) did a follow-up five years later and they discovered that being part of a small class effected the pupils directly and it’s effect were still seen five years later.

Glass (1982) discovered five things – 1) that class size correlated with pupils’ success. 2) Small classes tend to improve a child’s performance better. 3) Small classes offer more opportunities to change the learning programme for the individuals’ needs. 4) The teacher has better spirit when teaching a small class. 5) Children in small classes has more interest in learning.  The reasons given for the five points above are because the teacher spends more time with the children individually.

According to Dr Ioan Rees, a psychologist, this isn’t necessarily true in every situation.  If the teacher is teaching badly, the pupil will suffer whether the class is big or small.  I agree with Dr Rees because if I had the choice between a good teacher in a big class or a bad teacher in a small class I’d prefer the good teacher in the big class.

According to Blatchfor and Mortimore (1994), on average, the size of classes increases every year.  The Government says that there are no correlation between class size and pupils’ progress.  This journal also states that class size only effects young children and I agree with this.  If a child is supported in his first years at school, especially disadvantaged children as they need more attention.  If there are less children in the class, every child will receive more attention but as children grow older, I think this is less appropriate, unless the child is disadvantaged, as it it important for children to be independent and ask for help as they need it and not being provided with everything.

I know from my experience at primary school which had big classes that I never missed out on attention and my learning progress was good.  What is your experience?

Blatchford, P., & Mortimore, P. (1994). The Issue of Class Size for Young Children in Schools: what can we learn from research? Oxford Review of Education, 20(4), 411-428. doi:10.1080/0305498940200402.

Children learn better in smaller classes. (2012). Retrieved March 12, 2012, from http://www.bps.org.uk/news/children-do-better-smaller-classes

Glass, G.V. et al. (1982). School Class Size: Research and Policy. Education Resources Information Center, 1-160.

Mosteller, F. (1995). The Tennessee Study of Class Size in the Early School Grades. The Future of Children, 5(2), 113-127.

Nye, B. (1999). The Long-Term Effects of Small Classes: A Five-Year Follow-Up of the Tennessee Class Size Experiment. Educational Evaluation and Policy Analysis, 21(2), 127-142. doi:10.3102.01623737021002127

 

Pa mor llwyddiannus yw’r defnydd o therapi celf yn y maes salwch meddwl?

Yr wythnos diwethaf cyhoeddodd y BPS erthygl ynglŷn â therapi celf.  Ychydig iawn yr oeddwn i yn ei wybod am y cynllun hwn ond roeddwn wedi cymryd yn ganiataol ei fod yn cael effaith gadarnhaol ar gleifion.  Ar wefan ‘Art Therapy’ maent yn ei ddyfynnu fel “form of expressive therapy that uses the creative process of making art to improve a person’s physical, mental, and emotional well-being.”  Yn ôl y wefan, roedd Prifysgol Granada yn Sbaen wedi darganfod bod therapi celf yn helpu i drin salwch meddwl.  Cydweithiodd Elizaberta Perez am dros flwyddyn efo 20 person oedd yn dioddef o salwch meddwl difrifol.  Yn y sesiynau oedd yn cael eu cynnal ddwywaith yr wythnos roeddent yn addasu lluniau arlunwyr megis Van Gogh a Munch gan ychwanegu eu gweledigaethau eu hunain at y lluniau gan adlewyrchu eu dymuniadau, teimladau a’u hemosiynau.  Yn ogystal â helpu’r cleifion yn feddyliol, roedd hefyd yn helpu yn gorfforol ac emosiynol wrth reoli ymddygiad, lleihau straen, datblygu sgiliau rhyngbersonol a chynyddu hunan-barch a hunanymwybyddiaeth. 

 

Roedd y wefan Mind o blaid y therapi hefyd gan ei fod yn helpu pobl i gyfleu teimladau sy’n anodd eu cyfleu drwy eiriau gan helpu i wneud synnwyr o brofiadau bywyd a’u stadau  meddyliol.  Mae NICE yn awgrymu defnyddio therapi celf yn eu canllawiau ar gyfer sgitsoffrenia am mai dyma’r unig driniaeth sy’n effeithio ar gyfer eu symptomau negyddol.  Yn ôl Thomas Merton, mae celf yn “allows us to find ourselves and lose ourselves at the same time.” 

 

Yn y ffilm ‘It’s kind of a funny story’ mae bachgen 16 oed sy’n dioddef o salwch yn mynychu dosbarthiadau therapi celf ac mae’n amlwg yn y ffilm sut mae celf yn gallu gwneud i unigolyn deimlo’n well a balch o’u hun.  Gwnaeth Byers (1996) ymchwil ar therapi celf efo plant 4-15, teuluoedd a gweithwyr yn y maes salwch meddwl oedd yn dioddef o PTSD o ganlyniad i’r gwrthryfel yn y West Bank a Gaza.  Darganfuwyd bod effaith seicolegol rhyfel a thrais ar y bobl a’r plant yn amlwg yn eu gwaith.  Darganfyddodd Lusebrink (2004) bod cysylltiad rhwng mynegi celf a gweithred yr ymennydd.  Mewn lluniau o’r ymennydd roedd yn amlwg bod celf yn symbylu’r synhwyrau.

 

Er bod y canlyniadau uchod i gyd yn profi pa mor llwyddiannus yw therapi celf, yn ôl erthygl y BPS nid yw therapi celf o unrhyw fudd i bobl efo sgitsoffrenia.  Maent yn cwestiynu canllawiau NICE gan nad oes yr un ymchwiliwr o Brydain wedi darganfod gwahaniaeth mewn symptomau’r cleifion wedi’r ymyrraeth.  Er eu bod yn erbyn y cynllun, maent yn cytuno y gallai fod o fantais i rai unigolion fyddai’n cadw at y rhaglen gan y gallai adeiladu eu hyder, gwella eu cyfathrebu ac yn eu gwahardd o’r we am amser.  Roedd yr American Cancer Society hefyd yn anghytuno efo therapi celf ar un llaw gan ei fod yn gallu codi hen deimladau annifyr ac mewn rhai achosion lle mae’r therapi i’w weld yn gweithio, bydd y cleifion yn osgoi neu hyd yn oed dileu eu gofal meddygol sy’n gallu arwain at ganlyniadau iechyd difrifol gan ganolbwyntio ar eu therapi celf. 

 

Yn amlwg mae dwy ochr i ddefnyddio therapïau fel hyn.  Yn fy marn i, rwy’n credu eu bod yn llwyddiannus gan fy mod wedi cael profiad o weld aelod o’r teulu yn defnyddio’r dull hwn mewn cartref henoed ac roedd yn gadarnhaol iawn tuag at y therapi.  Er hynny, rwy’n deall y gall fod yn beryglus pan fod pobl yn dileu eu gofal iechyd er mwyn canolbwyntio arno ac fel nifer o weithgareddau eraill ac yn amlwg ni fyddai celf at ddant pawb felly ni fyddai’n llwyddiannus i bawb.

 

Byers, J.G. (1996). Children of the stones: Art therapy interventions in the West Bank. Art Therapy, 13(4), 238-243.

Can art therapy help mental illness. (01/03/2012) Retrieved from http://www.bps.org.uk/news/art-therapy-and-mental-illness

Lusebrink, V.B. (2004). Art Therapy and the Brain: An Attempt to Understand the Underlying Processes of Art Expression in Therapy. Journal of the American Art Therapy Association, 21(3), 125-135.

Making sense of Art Therapies. (n.d.)  Retrieved from http://www.mind.org.uk/help/medical_and_alternative_care/arts_therapies

Mental illness treated with art therapy. (n.d.) Retrieved from http://www.arttherapyblog.com/mental-health/mental-illness-treated-with-art-therapy

Are mental disorders over-diagnosed?

This week the British Psychological Association released an article regarding the Diagnostic and Statistical Manual for Mental Disorders.  DSM-5 will now include disorders such as addiction to the internet, to gambling or have an eccentric personality as medical problems.  They will include shyness in children and depression after losing a loved one as mental disorders too.  Personally I find this shocking.  Being eccentric does not make you mental, it makes you different to the rest of the crowd which is positive.  Isn’t shyness in children and feeling depressed after a loss natural?  I believe that shyness is the opposite of confident and too much confidence is never good so why categorize shyness as a disorder?

In Van der Molens’ (1990) book he defines shyness.  There is no certain definition but behaviourist views  shy people as people who have “failed to acquire the social skills necessary for developing relations with others.”  Sociologists on the other hand views shyness as a “matter of social programming.”  Even though Van der Molen believes that they fail social skills I believe that shyness within childhood is natural as children try to adapt to new situations and people.  Not being shy can also be dangerous.  Shyness can be a defence mechanism to defend children from uncertain situations such as talking to strangers as well as giving you some time to sense any risks.

Gleitman, Gross and Reisberg (2011) defines the DSM as “the manual that provides specific guidance on how to diagnose each of the nearly 200 psychological disorders.”  It is made in the US but is being used my clinicians and researchers across the world.

Many people have disagreed with this announcement such as Peter Kinderman, a member of the BPS.  He said that “Many people who are shy, bereaved, eccentric, or have unconventional romantic lives will suddenly find themselves labelled as ‘mentally ill’. This isn’t valid, isn’t true, isn’t humane. And it won’t help decide what help a person needs.”  Do you agree with this?

Another examples of recent disorders are Oppositional Defiant Disorder used for disobedient children and Paraphilic Coercive Disorder used for serial rapists and sex abusers.  I disagree with labelling these kind of people as it will lead to no prosecution.

Kagan, Reznick and Snidman (1998) researched on 2 year old children which were restraint or spontaneous in unfamiliar situations.  When 7 years of age most the restraint children were quiet and avoidance while the spontaneous children were talkative and interactive.  Shyness in childhood leads to social avoidance in adulthood.  Cheek and Buss (1981) researched into the correlation between shyness and sociability.  When the participants self-reported they didn’t believe that their shyness led to low sociability.  Further experiments proved that shyness did not mean that their were unsociable even though they talked less and gazed more.

In my opinion, most mental disorders are over-diagnosed.  In 1840 there was only one category for mental disorders.  In the DSM’s last revision there were 347. (DSM, 2000)  Even though shyness in childhood can effect your adult life, it is not always negative and therefore I don’t believe that shyness or many other features in personalities should be classified as disorders.

 

Cheek, J.M. & Buss, A.H. (1981). Shyness and sociability. Journal of Personality and Social Psychology, 42(2), 330-339.

Diagnostic and statistical manual of mental disorder: DSM-IV-TR (4^th ed.). (2000). USA: American Psychiatric Association.

Gleitman, H., Gross, J. & Reisberg, D. (2011). Psychology. UK: W.W.Norton & Company.

Kagan, J., Reznick, J.S. & Snidman, N. (1998). Biological bases of childhood shyness. Science, 240, 167-171.

Van der Molen, H.T. (1990). Shyness and embarrassment. UK: Cambridge University Press.

A yw hi’n bosibl atal cyflyrau meddwl rhag datblygu yn gyfan gwbl?

Wrth ystyried y cwestiwn hwn ar yr olwg gyntaf, credaf ei bod hi’n anodd neu’n amhosibl atal salwch meddwl rhag datblygu.  Roeddwn i’n credu hyn gan fod nifer o ymchwilwyr megis Kety (1983) yn credu bod cyflyrau meddyliol yn etifeddu o fewn teuluoedd.  Er hynny byddai’n rhaid i’r unigolyn fod wedi dioddef trawma seicolegol neu straen amgylcheddol er mwyn datblygu’r anhwylder.  Y rheswm yr oeddwn i yn credu ei bod yn anodd atal salwch meddwl yw am ei bod hi’n anodd rheoli cyflyrau genetig. (Sachdev, 2011)  Ydych chi’n credu ei bod hi’n bosibl atal cyflyrau meddyliol rhag datblygu?

Wedi darllen erthyglau ymhellach am y testun, rwy’n tueddu i anghytuno efo’r hyn oeddwn i yn ei gredu cyn hyn.  Ar y we fe ddarganfyddais lawer o wefannau a chanllawiau ar sut i atal y cyflyrau.  Un o’r gwefannau gorau oedd www.preventmentalillness.org oedd yn wefan wedi cael ei greu ar gyfer pobl ifanc er mwyn adnabod symptomau.  Hefyd mae’r World Health Organistation wedi cyhoeddi crynodeb am ‘Prevention of Mental Disorderes – Effective Interventions and Policy Options’.  Cyhoeddodd Domitrovich a Greenberg (2009) erthygl sy’n cynnwys 34 rhaglen wahanol er mwyn atal salwch meddwl yn cynnwys lleihau symptomau seicopathi a ffactorau risg ac mae pob rhaglen wedi arddangos canlyniadau positif.  Mae hyn yn cadarnhau ei bod hi’n bosibl atal cyflyrau.

Yn ôl Pan (2010), sydd wedi ymchwilio’n ddwfn i’r maes hwn, mae ymchwil diweddar yn dangos bod ychwanegiadau olew pysgod yn lleihau risg o ddatblygu seicosis a sgitsoffrenia ymysg pobl ifanc, yn ogystal ag atal iselder a cham-drin cyffuriau.   Yn bersonol, rwy’n credu bod hyn ychydig yn rhy uchelgeisiol ac nad yw’n cyfleu realiti ond ar y llaw arall mae’r ychwanegiadau hyn yn gryf mewn asidau omega-3 sy’n cael effaith cadarnhaol ar y corff cyfan yn ôl Simopoulus (1991) ac felly yn debygol o gael effaith cadarnhaol ar y meddwl hefyd.  Profodd Assisi et al (2006) hefyd bod yr ychwanegiadau hyn yn lleihau risg o Alzheimer’s, Sgitsoffrenia, iselder a gorfywiogrwydd.

Er hynny credaf nad yw’n hi’n bosibl atal salwch meddwl yn gyfan gwbl ond ei bod hi’n bosibl gwella’r salwch rhag datblygu ymhellach drwy ymyrraeth, newid ffordd o fyw, therapi a meddyginiaethau.

Assasi, A. (2006). Fish oil and mental health: the role of n-3 long-chain polyunsaturated fatty acids in cognitive development and neurological disorders. International Clinical Psychopharmacology, 21(6), 319-336.

Domitrovichg, C.E. & Greenberg, M.T. (2000). The Study of Implementation: Current Findings From Effective Programs that Prevent Mental Disorders in School-Aged Children. Journal of Educational and Psychological Consulation, 11(2), 193-221

Kety, S.S. (1983). Mental illness in the biological and adoptive relatives of schizophrenic adoptees : Findings relevant to genetic and environmental factors in etiology. The American Journal of Psychiatry, 140(6), 720-727.

Pan, C. (2010). GP’s view: Mental illness. Body + Soul

Simopoulos, A.P. (1991). Omega-3 fatty acids in health and disease and in growth and development. American Journal of Clinical Nutrition, 54, 438-463.

 

Elfennau biolegol gwahaniaeth rhyw ar hoffter at liwiau

Mae’n norm erbyn hyn bod bechgyn yn cael eu cysylltu efo’r lliw glas a’r merched efo’r lliw pinc. Gwnaeth Hulbert a Ling (2007) arbrawf yn ymchwilio i mewn i hyn. Teitl yr adroddiad yw ‘Biological components of sex differneces in color preference’ a chredaf ei fod yn deitl addas oherwydd mae’n cyfleu beth yw nod ymchwil yr arbrawf.

Yr hypothesis ar gyfer yr arbrawf hwn rydw i yn tybio byddai – Mae gwahaniaethau rhyw yn cael effaith ar hoffter at liwiau a phrofwyd bod hynny yn gywir. Darganfuwyd mai hoff liw bechgyn yw glas golau a merched yw pinc-lelog. Roedd y 208 o gyfranogwyr Tsineaidd a Phrydeinwyr rhwng 20-26 oed. Dangoswyd parau o liwiau ac roedd y cyfranogwyr yn gorfod clicio ar y lliw yr oeddent fwyaf hoff ohono. Defnyddiwyd technegau gwahanol ar y lliwiau er mwyn gweld os oedd hyn yn cael effaith ar eu dewis. Roedd tri arbrawf gydag wyth lliw yn ymddangos. Gwnaeth 90 o’r cyfranogwyr y prawf eto o fewn ychydig wythnosau. Roedd merched yn hoffi’r lliwiau coch/piws ond yn casáu melyn/gwyrdd tra nad oedd bechgyn mor gadarn o ran dewis ond yn amlwg yn hoffi’r lliwiau glas/gwyrdd yn fwy na’r gweddill. Dim ond y lliwiau coch a phinc sy’n dangos gwahaniaeth rhyw arwyddocaol drwy’r boblogaeth – merched yn ei hoffi, bechgyn ddim ac roedd y dynion yn ymateb yn gyflymach na merched. Credaf fod y canlyniadau yn hawdd i’w rhagweld.

Yn yr adroddiad, maent yn cyfeirio at elfennau esblygiadol fel y theori heliwr-gasglwr er mwyn cyfiawnhau eglurhad at yr hyn sy’n cael ei grybwyll yn y teitl. Yn ôl yr ymchwiliad mae llygaid merched wedi esblygu er mwyn gallu gweld y lliwiau coch hyn ynghanol y gwyrddni. Mae glas yn symbol o ddŵr glân a thywydd braf ac mae’r canlyniadau eto yn dangos bod merched yn hoffi’r lliw glas a phinc, a dynion dim ond glas. Hefyd mae pinc yn lliw sy’n ymddangos mewn emosiynau gwahanol a gall hyn fod yn rheswm pam bod merched yn ei hoffi gan eu bod yn fwy gofalgar ag yn dangos fwy o empathi. Darganfuwyd bod y Tsieniaid yn hoffi’r lliw coch gan ei fod yn symbol o lwc dda a hapusrwydd felly mae dylanwadau diwylliannol yn effeithio hefyd. Er hynny, mae’r rheswm dros yr eglurhad hwn yn amwys i mi gan nad ydynt yn rhoi unrhyw brawf na thystiolaeth am y theori hon er bod siawns bod y rhagdybiaeth yn wir. Gallai nifer fawr o ffactorau effeithio ar pam bod merched yn hoffi’r lliw pinc ac nid dim ond esblygiad sy’n gwreiddio o 10,000 o flynyddoedd yn ôl.

Mae’r adroddiad gwreiddiol yn mynegi ei bod hi’n anodd iawn cael disgrifiad cynhwysfawr o’r hoffter gan fod diffyg rheolaeth yn aml o fewn y dulliau mesur. Nid yw’r adroddiad yn y Times yn cyfeirio at hyn o gwbl ac nid ydynt yn crybwyll nad oes tystiolaeth derfynol erioed wedi bodoli am wahaniaethau rhyw wrth ddewis lliwiau wedi bodoli yn y gorffennol. Efallai bod hyn yn sioc gan ei fod yn norm erbyn hyn i ferched wisgo pinc a bechgyn wisgo glas ac efallai dyna pam bod y papur newydd wedi cyfeirio ato fel teitl er mwyn denu diddordeb y cyhoedd. Er hynny, mae’r ymchwil yn dangos bod hoffter at liwiau penodol yn bodoli ac felly gellir dweud bod y teitl sy’n ymddangos yn addas i ryw raddau: “At last, science discovers why blue is for boys but girls really do prefer pink.”

Ar y cyfan felly, credaf fod yr adroddiad gwreiddiol yn llwyddiannus ond nad oes digon o dystiolaeth ynglŷn â sut maent wedi profi bod y theori hon yn gywir. Mae’r adroddiad o’r Times wedi cymryd y ffeithiau yn gywir ond wedi eu siapio er mwyn gwneud yr arbrawf yn fwy diddorol i’r cyhoedd ac felly nid yw mor ddibynadwy.

Beth sy’n achosi anhwylderau bwyta?

Yn fy marn i, mae anhwylderau bwyta yn cael eu hachosi oherwydd nifer o broblemau gan gynnwys problemau seicolegol, biolegol a chymdeithasol fel y rhan fwyaf o anhwylderau seicolegol eraill. Meddai Bulik et al (2003) yn ei astudiaeth bod y cromosom 10p yn yr ymennydd yn achosi Bulimia Nervosa ac Anorexia ac mae’r rhan fwyaf o Ddoctoriaid yn credu hyn hefyd.   Er bod geneteg yn cael effaith fawr rwy’n credu bod yr amgylchedd teuluol y mae’r unigolyn yn cael ei fagu ynddo yn cael dylanwad mawr hefyd.  Roedd achos gan y National Heart, Lung and Blood Institute yn dangos bod 40% o ferched 9-10 oed yn trio colli pwysau a bod hynny gydag anogaeth gan eu mamau. 

Mae’r holl hysbysebion sydd ar y teledu ag o fewn papurau newydd yn denu pobl ifanc i newid eu diet ac maent yn dangos merched anorecsig fel y paradeim delfrydol er mwyn denu cariad.  Dangosodd astudiaeth gan Smith, Waldorf a Trembath (1990) mai “physical attractiveness was the characteristic most frequently sought by males” a’u bod yn chwilio am “thin partner.”  Er hynny mae’r cyfryngau yn hysbysebu bwydydd afiachus sy’n arwain yn aml at ordewdra.  Yn yr U.D.A. mae digon o fwyd yn cael ei ddarparu fel bod 3800 o galorïau ar gael ar gyfer pob dinesydd yn ddyddiol.  Achos cyffredin ar gyfer Bulimia yn aml yw gordewdra o fewn teuluoedd neu pe bai’r plentyn wedi dioddef o ordewdra yn ifanc.  Bydd hyn yn arwain at ddiet ac yn ôl Hsu (1997), dilyn diet yw un o brif achosion anhwylderau bwyta.

Yn amlwg mae nifer o achosion eraill dros anhwylderau bwyta sy’n amrywio o un person i’r llall megis –

• Problemau o ddibyniaeth yn y teulu
• Cam-drin yn enwedig cam-drin rhywiol
• Hunanhyder isel, iselder, pryder neu unigrwydd
• Problemau teuluol
• Methu datgan teimladau
• Bwlio yn enwedig am bwysau’r corff
• Cemegau yn yr ymennydd ddim yn cydbwyso

Mae nifer fawr o’r dioddefwyr fel arfer yn berffeithyddion ac yn ymddangos fel yr unigolion delfrydol ond byddent yn teimlo’n ddiwerth y tu mewn.  Maent yn teimlo fel methiant am nad ydynt byth am fod yn hollol berffaith.  Oherwydd hyn byddent yn cadw’r broblem fel cyfrinach a bydd hyn yn eu harwain at fod yn encilgar ac yn gwrthod wynebu sefyllfaoedd cymdeithasol yn enwedig rhai sy’n cynnwys bwyd sy’n arwain at hyd yn oed mwy o broblemau. 

Er hynny mae Fairburn & Beglin (1990) yn credu bod anhwylderau bwyta sy’n ymddangos yn y Gorllewin yn cael ei orliwio yn fwy na beth yw’r broblem wreiddiol.  Rwyf i yn bersonol yn anghytuno oherwydd mae’r nifer o farwolaethau sy’n gysylltiedig â’r anhwylderau hyn yn frawychus o uchel ac mae angen llawer mwy o ymchwil i mewn i achosion a thriniaethau sydd ar gael ar gyfer y bobl hyn er mwyn datrys y broblem.  Beth ydych chi’n feddwl?

Mae llawer o wybodaeth am yr anhwylderau ar y wefan B-eat sydd ar gael i helpu pobol ifanc sy’n dioddef o’r anhwylderau hyn.  Dyma’r cyfeiriad wê – http://www.b-eat.co.uk/

Diolch am ddarllen 🙂

Does family size effect children’s development?

The topic within psychology that interest me most is Child Psychology and how children develop. It interests me that all children are so different even within the same families, when they have similar genes and similar atmosphere to grow up. The question I will look into is whether children from larger families get more advantage or disadvantages than children from smaller sized families.

I recently read a journal by Black, Devereux and Salvanes (2005) regarding whether the size of families effects children’s education and their intellectual development. The study showed a negative correlation between them which means that the fact that children grow up in larger families effect negatively on their education. Booth and Kee (2005) say that this is because if there are many siblings it is impossible to provide as much resources which will assign them from their educational potential. A research from Elder (1963) discovered that children from larger families could be effected emotionally too. This case showed that ‘paternal involvement and external behaviour control would occur more often in large families than in small.”

I remember reading a book when I was studying Child Development for GCSE called Child Care and Development (2001) and it said that there are three types of children that stands out in a crowd – the only child, a child from a family of more than four children and the middle child within a family of three. “Children with no siblings are neurotic, self-centred, unable to tolerate frustration, non-competitive, demanding and hypochondriacally” shows the study from Arlow (1972).

On the other hand, children from larger families has more responsibilities at home which will help them grow in self-knowledge and self-confidence and matureness. This will develop their understanding of morality. They are less likely not to focus on themselves but on others around them. As they have many sibling to talk and play with the will be stimulated intellectually at all times which could effect positively on their intellectual development. Even though sibling rivalry may occur oftener, this will teach them about sharing, fairness and forgiveness. They may have different interests which will develop them socially and they will be more willing to get on with everyone. The parents may be less able to provide time and money for each child but the children will learn what’s important in life and will be more eager to work for themselves in the future. It’s also an amazing opportunity for parents to be part of such families and the chance of being lonely is decreased because of all the support that surrounds them.

A child’s position within a family also effects on the child’s development and in the long term is reflects on their personalities. The famous letter Erma Bombeck (1971) claims to include the typical behaviour of the middle child. Here is a paragraph from the book :

“To the middle child…
I’ve always loved you the best because you drew the dumb spot in the family and it made you stronger for it.
You cried less, had more patience, wore faded and never in your life did anything “first,” but it only made you more special. You are the one we relaxed with and realized a dog could kiss you and you wouldn’t get sick. You could cross the street by yourself long before you were old enough to get married, and the world wouldn’t come to an end if you went to bed with dirty feet.
You were the continuance.”

If you would like to read the full letter, visit – http://books.google.co.uk/books?id=4pG8_t5CVoMC&pg=PA38&lpg=PA38&dq=erma+bombeck+middle+child&source=bl&ots=2O-7GeViYs&sig=jXmtMktqdlTwwgyFFBdiCDKhPSQ&hl=en&ei=skHBTsrFEJH24QTGldyUBA&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=2&sqi=2&ved=0CCUQ6AEwAQ#v=onepage&q&f=false

Personally, I think that the size of families do effect on child’s development but people are more likely to give their opinion based on their own experience. Every family are different and would be likely to prove their own advantages and disadvantages. What do you think?

A yw unigrwydd yn effeithio ar iechyd?

Yn ôl erthygl ddiweddar yn yr UDA gan y Public Library of Science, mae unigrwydd yn cael ei ddiffinio fel ymdeimlad dwfn o fod ar wahân. Caiff ei achosi pan nad yw person yn gallu cadw’r cydbwysedd cywir rhwng bod yn gymdeithasol ag yn ynysig a bydd hyn yn digwydd i bawb rywbryd yn ystod eu bywydau gan achosi’r teimlad o fod yn anniogel a phryderus.
Er bod unigrwydd yn ymdeimlad negyddol iawn, nid yw hyn yn wir bob amser. Mae bod ar ben eu hunain wedi gwella nifer o awduron, cyfansoddwyr ac athronwyr yn seicolegol, yn ogystal â rhoi cyfle iddynt wella eu doniau. Dengys hyn bod gwahaniaeth mawr rhwng bod yn unig a dewis bod ar ben eich hun. Mae bod yn unig yn golygu diffyg cefnogaeth gymdeithasol a chael eich gwrthod fel rhan o gymdeithas sy’n gallu arwain at broblemau seicolegol a chorfforol.
Un ffactor sy’n effeithio ar y gallu i gymdeithasu’r dyddiau hyn yw rhwydweithiau cymdeithasol megis Facebook, Twitter a MSN. Mynegodd y Mental Health Foundation na ddylai’r gwefannau hyn fyth gael eu defnyddio yn hytrach na cyfarfod wyneb yn wyneb ond eto mae manteision iddynt hefyd fel cadw mewn cysylltiad â phobl sy’n byw yn bell. Ffactorau eraill sy’n achosi unigrwydd yw fod teuluoedd yn gyffredinol llai ac nad ydynt yn byw mor agos at ei gilydd ag y byddent.
Dangosir bod nifer o bobl sy’n teimlo’n unig yn cael eu harwain at yfed alcohol, yn dioddef o ddiffyg cwsg, yn bwyta deiet afiach ac yn gwneud llai o ymarfer corff. Mae nifer o brofion meddygol wedi dangos hefyd bod unigrwydd yn gwanhau’r system imiwnedd a’r system gardiofasgwlaidd tra bod profion seicolegol yn dangos cysylltiad agos rhwng unigrwydd â straen a digalondid.
Mewn erthygl yn Health Psychology yn 2005, mae Sarah D. Pressman yn disgrifio effaith unigrwydd ar ymateb y system imiwnedd i’r brechiad ffliw. Darganfyddant fod ffactorau cymdeithasol, emosiynol a seicolegol yn effeithio ar ba mor dda mae’r corff yn ymateb i fygythiadau firaol. Dywedasant fod gwahaniaeth rhwng teimlo’n unig a bod yn ynysig yn gymdeithasol. Teimlad neu emosiwn yw unigrwydd sy’n achosi straen. Gellir cymharu hyn i ddiet person. Mae’n rhaid cael digon o fitaminau i gadw’r corff yn iach ond mae’n rhaid bod yn hapus a bodlon hefyd neu ni fydd y corff yn gallu gweithredu.
Yn ôl Prifysgol Chicago, gall unigrwydd fod yn achosi pwysedd gwaed i godi yn enwedig i bobl dros 50 oed. Hefyd mae erthygl yn Medical News Today yn 2007 yn dangos bod risg i ddatblygu Alzheimer’s pan yn hŷn o ganlyniad i unigrwydd pan yn ifanc. Bydd fel arfer yn digwydd pan fydd eich cylch o ffrindiau a theulu yn lleihau ar ôl ymddeol, oherwydd marwolaeth neu oherwydd diffyg symudedd gan achosi mwy o unigrwydd.
Ar ôl edrych ar yr holl ymchwiliadau hyn sydd wedi cael eu gwneud, rwy’n bendant bod unigrwydd yn effeithio ar iechyd person. Nid yw hyn yn golygu effaith corfforol yn unig, ond yn ddeallusol, emosiynol a chymdeithasol hefyd.

Keeping busy = Happiness. Then why do we choose being idle?

A research has been published in ‘Psychological Science’ that people who are busy are much happier than those who do nothing. Three students from Chicago University including Hsee researched into ‘why are people so busy?’ The obvious reasons we guess is because people want to help others, to work, to be a part of the society etc. but this isn’t what these students discovered. They discovered that people were generally busy because they wanted to avoid idleness. Hsee admitted that he gave his office worker useless tasks so he wouldn’t get bored and he stated that this kept his worker happy.

On the other hand, our minds can wander just as bad when we are busy as when we’re not. When we get the choice to be idle we take the chance without doubt but once again we take every opportunity to be busy so we could avoid boredom. So my question is, why do we decide to be idle? Personally, I think it’s a paradox. A research showed that people prefer to do a certain task but they don’t usually do that certain task and do the opposite instead. The reason for this in my opinion is that people prefer to be busy but they have to find a reason for being so or they will not do it.

Being busy doesn’t necessary mean running around from one event to another. No. Thomas A. Edison once said : “Being busy does not always mean real work. The object of all work is production or accomplishment and to either of these ends there must be forethought, system, planning, intelligence, and honest purpose, as well as perspiration. Seeming to do is not doing.” Being busy could be physically or mentally.

There’s two forces active when we are idle which are the need to use our energy and for our actions to be meaningful. If we don’t have a reason, we usually make one up. Animals are great examples of how energy is used appropriate. Animals who don’t use all their energy looking for food and uses the energy wisely are more likely to survive.

Another research made in Chicago University made students fill in a survey which needed handing in. They had a choice of two places; one was next door but meant they had to queue for 15 minutes and the other building was placed 15 minutes walking distance away. Most of the students decided to queue which shows us that these people decided to be idle rather than busy. Those who walked proved to be much happier. The same sweets were offered to every participant after filling the form but when better sweets were offered fifteen minutes away, more of the participants walked as they had a reason for doing so.

After analysing both sides I’ve decided that being busy does help towards being happy and we choose to be idle because we have to find a decent reason for being busy. Would you agree?